Andere Europese lidstaten, zoals Duitsland, Frankrijk, Portugal, Finland en Luxemburg bieden al plek aan zo'n 1600 minderjarige alleenstaande kinderen en Nederland kan daarbij niet achterblijven. Het gaat ook maar over 500 kinderen en dat zou per gemeente die daartoe bereid is gaan om een handvol kinderen. Dat kan en mag geen enkel probleem zijn voor ons als samenleving om dat op te vangen, maar voor de kinderen maakt het een wereld van verschil. 

Voor minderjarigen zonder ouderlijke zorg, staan de opgroei-omstandigheden in de vluchtelingenkampen in Griekenland, op zeer gespannen voet staan met artikel 22 van het Internationaal verdrag van de rechten van het kind. In dit artikel staat onder andere dat de overheid vluchtelingenkinderen bescherming moet bieden. Zowel als zij met hun ouders zijn, als wanneer zij alleen zijn. Het gaat daarbij niet alleen om basale bescherming zoals een dak boven het hoofd, eten en drinken en gezondheidszorg. Het gaat ook om bescherming bij het verkrijgen van een vergunning als dat nodig is. Daarnaast zijn vluchtelingenkinderen ook gewoon kinderen. En dat betekent dat zij – net als alle kinderen – aanspraak moeten kunnen maken op alle rechten uit het Kinderrechtenverdrag. Zij moeten daarom onderwijs kunnen volgen, buitenschoolse activiteiten kunnen ondernemen en vrij kunnen spelen. En zij hebben recht op continuïteit en stabiliteit.

Er is dus een solide juridische basis en laten we wel zijn: het gaat om kinderen. Is het mijn verdienste dat ik in Velp ben opgegroeid met een paar huizen verderop als buurman de toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Hans van den Broek? En als buurvrouw aan de andere kant de weduwe Ross- van Tonningen? Is dat mijn verdienste? Dat ik niet in plaats daarvan in de Hoorn van Africa, temidden van honger en ellende, ben opgegroeid? En als het dan niet mijn verdienste is, maar mij zomaar is overkomen, zou ik mij dan niet met hart en ziel inzetten voor mensen die het minder hebben?

En iedere keer hoor je weer dat we toch vooral in de regio moeten opvangen, maar het verhaal van opvang in de regio is sinds Srebrenica toch echt allang doorgeprikt; dat werkt niet en gaat niet werken. Dat te zeggen betekent dus feitelijk -ongewild en onbedoeld- dat je deze kinderen laat barsten. En alle argumenten over draagvlak, over onze eigen jeugd die het al zo zwaar heeft etc. etc. etc. zijn voor mij niets meer of minder dan drogredenen om dit niet te willen. Dat is een legitieme opvatting, maar niet de mijne.

Ik vind het heel erg dat dit überhaupt een punt van discussie is; het gaat maatschappelijk gezien om een verwaarloosbaar aantal kinderen. Alsof die 500 kinderen op schaal van Nederland de maatschappij ontwrichten. Nogmaals: ik vind het heel erg dat dit überhaupt onderwerp van discussie is; hier passen mijns insziens alleen een paar uitgestoken handen bij: welkom! 

De motie, die we samen met de Partij van de Arbeid, GroenLinks en D66 hebben ingediend, kunt u hier downloaden. 

Foto: tentenkamp op Moria (Griekenland)