Het was niet voor het eerst dat de gemeenteraad werd gevraagd of huisvesting van flexwerkers in het voormalig Joods Werkdorp wel of niet een goed idee is. En het proces hoe we zover zijn gekomen is op zijn zachtst gezegd nogal bijzonder. In 2008 werd er in de gemeenteraad van Wieringermeer al over gesproken en toen was het een unaniem "nee" tegen dit voorstel en de afgelopen jaren is het nooit rustig geweest rondom dit unieke pand. In februari nog heeft de raad in grote meerderheid het voorstel om onderdak te bieden aan 280 arbeidsmigranten afgewezen. Het heeft dus alle schijn van handjeklap en het is dan ook verleidelijk om vol op het orgel te gaan over dat proces. De ChristenUnie vind er wel het een en ander van, maar laten we ons nu maar beperken tot de inhoud. 

De gemeenteraad heeft de beleidsregels vastgesteld en projecten die binnen deze beleidsregels vallen, kunnen via het normale vergunningentraject toestemming krijgen. Het voorstel voor de huisvesting in het voormalig Joods Werkdorp past niet in de beleidsregels en daarom is het een zogenaamde Artikel 6 procedure. In dit artikel wordt de mogelijkheid geboden om projecten, die niet passen in de beleidsregels voor te leggen aan de gemeenteraad ter besluitvorming. 

Wat nu voorligt past niet in de beleidsregels en om te toetsen of een voorstel wel of niet op instemming kan rekenen, hanteert de ChristenUnie de volgende criteria:

1. Kleinschalige huisvesting voor de eigen behoefte personeel kan in het beginsel op het eigen terrein, ook als het buiten de beleidsregels valt. Dit uiteraard met meenemen van de lokale omstandigheden.
2. Grootschalige commerciële huisvesting dient in beginsel op bedrijventerreinen plaats te vinden.

Recent hebben we als ChristenUnie een werkbezoek gebracht aan de faciliteit op Agriport en wat ons betreft is dat een schoolvoorbeeld van hoe het moet. Veilig, schoon, hygiënisch, superstrak georganiseerd, wonen en werken op korte afstand en niemand heeft last van een ander; niet intern en niet extern. Dit werkbezoek heeft ons nadrukkelijk bevestigd in ons standpunt ten aanzien van het criterium dat grootschalige commerciële huisvesting op bedrijventerreinen moet. En dus kan de ChristenUnie niet instemmen met dit principeverzoek.

Maar wat dan wel? We zijn de afgelopen periode overspoeld met mails, telefoontjes en brieven; veelal van Joodse organisaties en mensen en organisaties die het historisch perspectief benadrukken. En dat is terecht; het is een unieke locatie met een bijzonder verhaal en daar moeten we toch iets mee. Daarom wil ik een beroep doen op het college om al diegenen, die ons aangeschreven hebben uit te nodigen om mee te denken over de vraag: wat dan wel? Verschillende organisaties hebben we hier ook op gewezen: willen we dit pand toekomstbestendig maken, dan zullen we dat met z’n allen moeten doen. Als gemeente kunnen we die kar niet trekken; daar hebben we de middelen niet voor en bovendien heb ik dan nog wel een ander verlanglijstje dan het aankopen van onroerend goed.

We hebben dan ook aan het college gevraagd om een toezegging dat, voor zover mogelijk en bekend, allen die mee hebben gepleit tegen de huisvesting, maar voor het historische element, uitgenodigd gaan worden voor een gesprek om mee te denken hoe we dit pand dan wel een nuttige functie kunnen geven. En of dat in samenwerking met de huidige eigenaar is of dat het pand van eigenaar wisselt, dat is dan ook onderwerp van gesprek. Na al het gesteggel van de afgelopen jaren lijkt het ons zinvol om tot een breed gedragen idee te komen. Want zeggen wat je niet wilt, dat is niet zo moeilijk, maar zeggen wat je wel wilt, daar heb je lef voor nodig. En inderdaad: lef is een Hebreeuws woord.