Met grote regelmaat horen we uit Den Haag het nieuws dat ‘er geen nieuws is’. De formatie vindt plaats achter gesloten deuren. Een verademing: na een overdosis aan nieuws in de periode voor de verkiezingen, nu een tijd waarin we zowaar weer nieuws-gierig worden, be-nieuwd: wat gebeurt daar eigenlijk? En waar?   

De discussie over mogelijke deelname van de ChristenUnie gaat buiten de partij gewoon door. De posities variëren van ‘merkwaardig opgetogen’ tot ‘angstig afwachtend’. Sommigen vinden toetreding van een expliciet christelijke partij tot het kabinet een gevaar voor de scheiding van kerk en staat en zijn bang voor een mogelijk splijtende werking van religie in het publieke domein. De liberale vrees voor religie in het openbare leven wordt echter steeds minder dominant. Ook andere geluiden komen naar voren. Denk bijvoorbeeld aan het recente vuistdikke WRR-rapport over geloven in het publieke domein. Volgens sommigen heeft geloof juist positieve effecten bij de bestrijding van de verschraling van het publieke leven. 

Bij buitenstaanders leeft dus – soms tot eigen verrassing – de wens dat de ChristenUnie meehelpt aan het besturen van Nederland. Maar is de partij er zelf klaar voor? In het Nederlands Dagblad van zaterdag 13 januari gaven enkele opinieleiders daarover hun mening: Stefan Paas, Eimert van Middelkoop, Rienk Janssens en Ad de Bruijne. Zij constateren dat in de politieke praktijk de hooggestemde idealen naar de achtergrond zijn verdwenen. De partij is bescheidener geworden na Paars. Een herkerstening van de samenleving staat niet meer op het programma. De Bruijne: “In de praktijk zie ik nu vooral een politiek die nadruk legt op naastenliefde en dienstbaarheid vanuit het inzicht dat besturen vanuit een christelijke overtuiging een doel op zich is. Een doel dat de samenleving ten goede komt.”

Hoe moeten we deze verandering beoordelen? Helaas is de theoretische bezinning op deze praktische verschuiving nog nauwelijks op gang gekomen. Die doordenking is echter wel nodig, zeker gezien de huidige politieke situatie. Daarom organiseert het WI op D.V. zaterdag 14 april aanstaande een congres waar deze vragen de revue passeren. Stefan Paas en Ad de Bruijne zullen dan hun visies toelichten. Zo wil het WI bijdragen aan een meer fundamenteel debat over christelijke politiek in de eenentwintigste eeuw. Meer informatie over het congres vindt u elders in dit nummer en in onze komende nieuwsbrief. Kortom, de ChristenUnie lijkt klaar voor de praktijk van de regeringsdeelname, maar er is voldoende werk aan de WI-winkel voor verdere theoretische doordenking.

Door Geert Jan Spijker