Tijdens mijn studie kwam ik tijdens een module sociale geografie over Amerika de term ‘red lining’ tegen. Ik kende die term nog niet. Red lining heeft tot doel zekerheden over banken te realiseren. Bijvoorbeeld over hypotheken. Dus voor woonruimte in bepaalde gebieden krijg je gewoon geen of nauwlijks hypotheek. De gevolgen die dat heeft voor de sociale woonomgeving in een wijk laat zich raden. Om die gevolgen te kunnen voorspellen zijn geen diepgravende- en dure onderzoeken nodig. Al verder lezend in de module riep de term erg veel verbazing bij mij op. En nadat ik klaar was met hele stuk waren de gevoelens van verbazing gemengd met boosheid. Echter je kunt er op dat moment niets mee. Je rond de module af doet tentamen en bent gelukkig met de studiepunten. Maar sommige zaken roepen dan toch herinneringen op in een later stadium. Zo ook Red Lining.
Ook hier in Boskoop stuit ik op een vorm van red lining. Nu niet met betrekking tot onze banken, maar in het kader van de huisvesting van arbeidskrachten uit een bepaald land. Met toenemende verbazing hoor ik namelijk een geruchtentroom aanzwellen –kun je het nog wel een geruchtenstroom noemen na alle acties en gepubliceerde foto?- over een hotel in Boskoop waar uit Polen afkomstige werknemers in ondergebracht zullen worden. Natuurlijk ontkennen wij als fractie de urgentie niet van de vraagstukken over de huisvesting, maar de koppeling van dát probleem aan andere zaken, zoals bepaalde onderbuikgevoelens van onveiligheid (het rondhangen in het centrum) gaat mij gewoon een stap te ver.
Het is makkelijk om ver van het centrum een plek te realiseren voor deze bevolkingsgroep met een omvang van bijvoorbeeld 100 bedden. Dat is zekerheden creëren voor jezelf. Maar ook voor de betreffende groep? Voor mij komt het dicht in de buurt van gettovorming. En die term ken ik wèl. Maar we moeten oppassen. Mensen die anders zijn, zijn toch niet minder? We moeten wel proberen begrip voor elkaar te blijven opbrengen. Als dat niet lukt, dán wordt het pas onveilig!
Het probleem in zijn geheel op te pakken en elders te plaatsen binnen ons dorp is in deze dus niet de oplossing. Wat dan wel? De ontwikkeling van een goed spreidingsbeleid zal grote prioriteit moeten hebben in de genoemde huisvestingsperikelen. En een helder handhavingsbeleid voor de bewoning kan een sterke richting aangeven. Vervolgens zullen de onveiligheidsgevoelens weggehaald moeten worden. Door er gezamenlijk aan te werken lijkt het mij een uitgelezen kans om meer begrip voor elkaar te krijgen. Om de gewenste doelen te bereiken zal eerder een combinatie van strenge, maar rechtvaardige handhaving en respectvol met elkaar omgaan ons tot elkaar brengen, dan de spierballentaal (of red lining) en het proefballonnetje dat reeds eerder in een krant vermeld stond. Ik hoop dat we er uit komen. Veiligheid en vestigingsbeleid is immers van ons allemaal…
Ik wens de Poolse arbeiders een arbeidsvol 2006 toe en ons allemaal een ‘veilig’ nieuw jaar.

Gert-Jan Schotanus
Fractievoorzitter CU/SGP