Inmiddels dagelijks in het nieuws: alarmerende berichten over klimaatverandering. Van bosbranden in de Amazone tot wetenschappelijke rapporten die aangeven dat we als mensheid voor een ongekende opgave staan om binnen de komende tien jaar het klimaat te kunnen redden. Om in 2030 de mondiale uitstoot gehalveerd te hebben.

Het was CU-leider Gertjan Segers die in dit kader tijdens een CU-informatieavond over het Klimaatakkoord sprak over een nieuw ‘voorhoedegevecht’ voor de ChristenUnie. Terecht, lijkt me. Klimaatverandering raakt de schepping en de meest kwetsbare mensen op aarde, dus ook het hart van de christelijke politiek.

Wel vraag ik mij af hoe dat voorhoedegevecht eruit komt te zien. Op inhoudelijk vlak heeft de ChristenUnie op dit thema al jaren een prima trackrecord, daar zijn vriend en vijand het over eens. Bovendien zijn het vaak CU-politici op verschillende bestuurlijke niveaus die worden erkend om hun inzet voor het klimaat.

Dat klimaat in het DNA van de partij zit, blijkt ook uit de beginselverklaring die vorig jaar de door de leden is vastgesteld. Daarin wordt gesproken over de noodzaak om krachtig te kiezen voor duurzaam handelen. Waar dat collectief niet lukt, ‘dient de overheid dringend en dwingend op te treden’. 

Misschien is dit wel het voorhoede gevecht dat we moeten voeren. Enerzijds CU-politici die zorgen dat de overheid dwingend optreedt, anderzijds de 25.000 leden die van onderop het verschil maken door gedragsverandering in hun eigen omgeving te bewerkstelligen. Dat laatste hoeft niet zo groots als Greta Thunberg die met een CO2-neutrale boot naar een VN-top vaart. Nee, elk lid kan in bescheidenheid en zonder morele verhevenheid een bijdrage leveren.

Hoe ziet die ledenbijdrage er concreet uit? Mogelijk is interne kennisdeling over de urgentie van klimaatverandering en het delen van praktische quick wins een startpunt. Zullen we die CU-informatieavond over het klimaat structureel maken? Daarnaast kunnen CU-leden zich aansluiten bij lokale duurzaamheidsinitiatieven en als een liaison fungeren richting lokale of landelijk CU-politici. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te bedenken.

Is een dergelijke ietwat activistische houding passend bij lidmaatschap van een politieke partij? Daar kun je over twisten. Is het een kans om de uitdaging waarvoor we staan om te zetten in een politiek van hoop? Ja. Of, om af te sluiten met een franciscaanse zegenbede: “moge God ons zegenen met zoveel dwaasheid dat we geloven een verschil te maken in de wereld. Zodat we kunnen doen waarvan anderen zeggen dat het onmogelijk is.”

Bas de Groot houdt zich bezig met privacy en data protectie, schrijft op persoonlijke titel en was in 2014 lijsttrekker voor ChristenUnie Amsterdam.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column van één van onze columnisten. Vorige week schreef Laurens Wijmenga de column 'De lijdende Groninger'. Tot volgende week!