Column: Open die grenzen!
vrijdag 07 juni 2002 15:45
Nederland doet niet mee aan het WK-voetbal en dat is goed te merken. Of, beter gezegd, het is in ons landje nauwelijks te merken dat er zo’n groot sportevenement bezig is. Vergelijk dat eens met de oranjekoorts van twee of vier jaar geleden. Als ‘wij’ niet meedoen, is het blijkbaar niet meer interessant.
Een dergelijke houding geldt niet alleen voor voetbal of andere sporten, maar ook voor veel buitenlands beleid. Nog teveel wordt het buitenlands beleid bepaalt door het (economisch) eigenbelang en de wil om ‘onszelf’ moreel superieur te voelen door flink af te geven op de overwinning van Berlusconi in Italië of het uitstellen van de reis van de kroonprins naar Turkije.
Ook op het gebied van ontwikkelingssamenwerking geldt deze selectieve vorm van betrokkenheid. Het is te gek voor woorden dat Nederland met de ene hand jaarlijks zo’n 3,5 miljard euro uitgeeft aan ontwikkelingssamenwerking, maar met de handelshand deze gelden weer terugneemt. Door subsidie op met name landbouwproducten, worden deze onder de handelsprijs gedumpt in Derde Wereldlanden. En daar komt nog eens bij dat de EU op een aantal producten forse importheffingen berekent. Pure uitbuiting, dat weinig te maken heeft met christelijke politiek. Van Middelkoop heeft samen met Dijksma (PvdA) een motie ingediend met de strekking dat alle Europese handelsmaatregelen en handelsverstorende subsidies die nadelig zijn voor ontwikkelingslanden op een rijtje gezet moeten worden. En dat blijken er nogal wat te zijn. Het Landbouw Economisch Instituut berekende vorig jaar al dat handelsliberalisatie door de EU ontwikkelingslanden zo’n 40 miljard dollar zouden opleveren. Als het gaat over liberalisatie van diensten lopen de schattingen uiteen van 100 tot zelf 900 miljard dollar. Dat is vele malen meer dan alle overheidssteun bij elkaar.
Wat me in verband hiermee schokte was de uitslag van een enquête die zo’n twee maand geleden in de Metro stond. De vraag was hoe mensen stonden tegenover het opheffen van een aantal handelsbelemmeringen. Ongeveer 50% van de ondervraagden vond hier wel wat inzitten. Maar van de aanhangers van de kleine christelijke partijen had circa twee derde daar grote moeite mee. Op z’n minst merkwaardig. De achterban van de ChristenUnie en SGP is namelijk ook de groep die de meeste giften geeft aan allerlei al dan niet christelijke ontwikkelingsorganisaties. Maar blijkbaar mag de steun aan de verhongerenden van deze wereld niet ten koste gaan van de eigen economie. Of zou het zo zijn dat geld geven lekker voelt en het opheffen van handelsbelemmeringen helemaal niet voelt als een eigen goede daad?
Betrokkenheid bij Derde Wereldlanden houdt niet op bij directe hulp of het geven van giften, maar vraagt om rechtvaardigheid. Ook als dat negatieve consequenties heeft voor de eigen economie. Uiteindelijk is de vraag of we iets van onze welvaart over hebben voor armen in andere delen van de wereld. Niet primair vanwege medelijden of medeleven, maar vanuit een passie voor gerechtigheid. Publieke gerechtigheid kent geen grenzen.
Door Cors Visser
Ook op het gebied van ontwikkelingssamenwerking geldt deze selectieve vorm van betrokkenheid. Het is te gek voor woorden dat Nederland met de ene hand jaarlijks zo’n 3,5 miljard euro uitgeeft aan ontwikkelingssamenwerking, maar met de handelshand deze gelden weer terugneemt. Door subsidie op met name landbouwproducten, worden deze onder de handelsprijs gedumpt in Derde Wereldlanden. En daar komt nog eens bij dat de EU op een aantal producten forse importheffingen berekent. Pure uitbuiting, dat weinig te maken heeft met christelijke politiek. Van Middelkoop heeft samen met Dijksma (PvdA) een motie ingediend met de strekking dat alle Europese handelsmaatregelen en handelsverstorende subsidies die nadelig zijn voor ontwikkelingslanden op een rijtje gezet moeten worden. En dat blijken er nogal wat te zijn. Het Landbouw Economisch Instituut berekende vorig jaar al dat handelsliberalisatie door de EU ontwikkelingslanden zo’n 40 miljard dollar zouden opleveren. Als het gaat over liberalisatie van diensten lopen de schattingen uiteen van 100 tot zelf 900 miljard dollar. Dat is vele malen meer dan alle overheidssteun bij elkaar.
Wat me in verband hiermee schokte was de uitslag van een enquête die zo’n twee maand geleden in de Metro stond. De vraag was hoe mensen stonden tegenover het opheffen van een aantal handelsbelemmeringen. Ongeveer 50% van de ondervraagden vond hier wel wat inzitten. Maar van de aanhangers van de kleine christelijke partijen had circa twee derde daar grote moeite mee. Op z’n minst merkwaardig. De achterban van de ChristenUnie en SGP is namelijk ook de groep die de meeste giften geeft aan allerlei al dan niet christelijke ontwikkelingsorganisaties. Maar blijkbaar mag de steun aan de verhongerenden van deze wereld niet ten koste gaan van de eigen economie. Of zou het zo zijn dat geld geven lekker voelt en het opheffen van handelsbelemmeringen helemaal niet voelt als een eigen goede daad?
Betrokkenheid bij Derde Wereldlanden houdt niet op bij directe hulp of het geven van giften, maar vraagt om rechtvaardigheid. Ook als dat negatieve consequenties heeft voor de eigen economie. Uiteindelijk is de vraag of we iets van onze welvaart over hebben voor armen in andere delen van de wereld. Niet primair vanwege medelijden of medeleven, maar vanuit een passie voor gerechtigheid. Publieke gerechtigheid kent geen grenzen.
Door Cors Visser
Reacties op 'Column: Open die grenzen!'
Geen berichten gevonden
Log in om te kunnen reageren op nieuwsberichten.