Deze week lag ik door griep geveld in mijn bed. Tussen het rondhangen in bed en het nodige slapen, verdeed ik mijn tijd met wat zappen. Naast heel veel bagger aan amusement volgde ik een tijdje een programma over volwassenen die een verwoede poging deden om hun jeugd te verwerken. Allemaal waren ze slachtoffers van geestelijke en lichamelijke mishandeling. Een mevrouw vertelde over haar stiefmoeder die vreselijke dingen met haar deed. Deze mishandelingen maakten haar zo angstig dat ze daar soms van moest overgeven. Dit braaksel bewaarde haar schoonmoeder dan drie dagen in de koelkast en dan werd ze gedwongen dit op te eten. Ik heb daar nu al een paar dagen last van. Elke keer vraag ik mij af hoe mensen tot dit soort dingen in staat zijn. Maar de TV overspoelt ons dagelijks met de meest vreselijke dingen die mensen elkaar aan doen.
Vanochtend sloeg ik de krant open en lees van de Afghaanse meisjes die door mannen met zuur zijn bespoten omdat zij vinden dat onderwijs voor hen niet nodig is. Het ene meisje is voor haar leven getekend, kan haar ogen niet openen en spreken lukt haast niet.
Dan valt mijn oog op een artikel dat gaat over armoede in Nederland.300.000 kinderen groeien op in gezinnen waar voortdurend keuzes gemaakt moeten worden om het hoofd boven water te houden. Een zwaar bestaan.

Naast al dit nieuws, dat op mij altijd diepe indruk maakt, denk ik dan met veel warmte terug aan mijn bezoek aan de kringloopwinkel van "De Graanschuur" aan de Sluiskade. Ik mocht daar oprechte christenen aantreffen die zich met hart en ziel inzetten voor de mensen die het hier in Hoogezand-Sappemeer moeilijk hebben. Dit op zowel geestelijk als materieel vlak. Tijdens het gesprek, naast de tevreden brandende houtkachel, raakte ik onder de indruk van hun bezieling om er te zijn voor hun medemens. Dan is het mooi om te zien dat veel inwoners, gebruik makend van zijn eigen gaven, talenten en interesses, zijn plekje zoekt in deze maatschappij om een bijdrage te leveren aan een stukje verbetering. Ook mooi is het daarnaast om te vernemen hoe organisaties elkaar dan weten te vinden. Uit een eerder bezoek van de Voedselbank aan onze fractie, was al duidelijk geworden dat deze twee elkaar versterken. Zo mag de kleding van Stichting Parel/ de voedselbank daar hun kleding laten hangen en op hun beurt vervuld "De Graanschuur" bij nood in een gezin en levert bv gratis een wasmachine uit als de voedselbank daar om vraagt.

Wat heeft de ellende uit het eerste stukje te maken met het tweede stukje?
Ik vind het mooi om te zien dat er mensen zijn die oog hebben voor de ellende en zorgen van een ander. Niet alleen in christelijke kringen maar ook bijvoorbeeld bij bevlogen mensen die je bij Stichting Leergeld en Humanitas en zo vele anderen georganiseerd of ongeorganiseerd hier in HS en in het land tegenkomt. En dat inspireert mij weer in mijn politieke werk. Ik word mij er meer en meer van bewust dat ik nog niet het topje van de ijsberg van alle ellende ken, maar weet wel dat we soms (heel soms) er direct iets aan kunnen doen . Maar ook dat we vanuit de politiek lijnen uitzetten om wantoestanden te kunnen beïnvloeden en bijsturen. Via mijn politieke werk wil ik, samen met de fractie, trachten bij te dragen aan een betere samenleving voor een ieder van ons. Helaas is de realiteit soms zo weerbarstig.
En ik verbaas mij er elke keer weer over dat wanneer ChristenUnie politici iets aan misstanden willen doen ze tegenwoordig het verwijt krijgen dat ze "betuttelend"zijn. Had er maar iemand "betuttelend" ingegrepen in het leven van die vrouw waar ik mijn verhaal mee begon...