Het is weer zover. De begroting. Als je een collegeperiode mag aanduiden als een leven, dan mag je de behandeling van de begroting als het grote jaarlijkse verjaardagsfeestje.

Al op tijd zijn de uitnodigingen verstuurd en is daarbij ook het recept van de feesttaart verzonden. Eindelijk is het zover. Iedereen heeft zijn feestkleren aan en begeeft zich naar de feestlocatie. Natuurlijk is er vooraf al druk gesproken over de taart en heeft men het recept bestudeerd. Onder de feestgangers wordt druk gespeculeerd 'zal de taart nu net zo lekker zijn als vorig jaar?' en 'zal de taartenbakker weer zoveel suiker hebben gebruikt?' Pater familias Heldoorn kijkt op de bank toe hoe de genodigden zich verdringen om de grote taart. Immers, de vier taartenbakkers hebben zich al lange tijd ingespannen om een prima taart te bakken (begroting). Maar zoals dat gaat in polderend Nederland tonen de feestgangers zich niet zonder meer tevreden. Zoals u weet: smaken verschillen. We hebben hier echter niet te maken met doorsnee feestgangers. Dit is niet het type van: 'we eten wat we krijgen en we schofferen de kok niet met een opmerking over de smaak'. Dit is het type feestganger dat het recept van de taart nauwgezet vooraf heeft bestudeerd en bijvoorbeeld van mening is dat de vier taartenbakkers iets teveel zout hebben gebruikt. Een andere feestganger vraagt zich hardop af of het nu wel nodig was om zoveel slagroom op de taart te doen en een tweetal feestneuzen heeft een gesprek over de vorm van de taart; de een stelt zich op het standpunt dat 'het oog ook wat wil' en de andere oppert: 'ach, het gaat om de smaak waar het heen gaat is het toch donker'. Na enig gekissebis hierover grijpt de pater familias in, 'kom jongens, houd het gezellig', zo klinkt het van de bank. Onder de feestgangers die zich nog steeds rond de grote taart verdringen blijkt zich ook een visionair schuil te houden. Hij maakt zich al zorgen over de taart van volgend jaar en vraagt aan de taartenbakker: 'krijgen we nou volgend jaar weer zo'n taart, of krijgen we dan een die niet zo lekker is, of misschien een kleinere?' Kijk, dat is een feestganger met visie! De taartenbakkers staan nog in de keuken en horen al de discussies over de taart hoofdschuddend aan. Dan vind de pater familias het genoeg. Hij roept de taartenbakkers erbij 'kom maar jongens, vertel ze maar hoe jullie die taart hebben gemaakt'. De ene taartenbakker gaat in op de vragen over wat de ingrediënten van de taart allemaal hebben gekost. 'Ik heb deze keer een grote zak suiker gekocht, zodat ik er volgend jaar en het jaar daarop nog mee kan doen' en zo verklaart hij. 'En', zo redeneert hij verder, 'ik heb de kersen gekocht bij de groenteman maar precies genoeg voor dit jaar'. Een kritische feestganger schudt meewarig zijn hoofd: 'kersen kun je veel beter zelf kweken' zo adviseert hij. De pater familias grijpt in 'kom kom', zo klinkt van de bank, 'dat idee kun je later nog wel eens bespreken'.

Dan komt de volgende taartenbakker aan het woord. Hij gaat in op vragen van een feestganger dat er geen vanillepoeder gebruikt was in deze taart, terwijl dat wel beloofd was. 'Nee', zo zegt de taartenbakker 'dat ziet u verkeerd, ik moet dat nog even bespreken met al mijn hulptaartenbakkers'.

Voor een aantal feestgangers wordt het nu wat teveel. Het feestje duurt wel erg lang. Hier en daar is een gaap te zien. Er zijn feestgangers die over andere dingen onderling fluisteren. Zo schijnt er iemand te zijn die iemand in een kooi heeft zien dansen terwijl de danser geen dier was. Een ander zit met de gedachten bij de bitterbal die mogelijk aan het einde van het feestje gegeten kan worden. Dan klinkt plotseling vanaf de bank: 'kom we gaan eerst wat drinken en plassen'. Heerlijk! Sommige feestneuzen sprinten naar buiten, anderen verdingen zich om de drankentafel. Wederom vanaf de bank klinkt na korte tijd: 'kom, we gaan verder met het feest!' als iedereen weer zit vindt één van de feestgangers dat de anderen niet zo moeten zeuren tegen de taartenbakkers: 'je moet niet elke taartkruimel uitgelegd willen hebben. Het feest duurt anders tot veel te laat', zo appelleert hij. Daarna trekt de derde taartenbakker de stoute schoenen aan. Hij vertelt over het stukje van de taart dat hij gebakken heeft. Het blijkt dat hij de taartenbakker is die ingrediënten vaker gebruikt. Hij recyclet stukjes taart van de vorige jaren. Ook blijkt dat hij een milieuvriendelijke taartenbakker is: 'ik bak het liefst CO2 neutraal', zo vertelt hij aan de aan zijn lippenhangende feestgangers

Daarna komt de vierde taartenbakker. Deze taartenbakker heeft veel woorden nodig. Hij beantwoordt vragen van de feestgangers over stukjes van de taart die scheef staan. Ook gaat hij in op het culturele aspect van de taart. 'Ooit', zo zegt hij, 'zal ik alles opschrijven in een plan, dat stuur ik jullie dan nog wel'.

Dan staat de pater familias op van de bank. Er blijkt namelijk dat hij ook een stukje van de taart heeft meegebakken. De hele avond heeft hij het feestje geleid. Hij vertelt dat hij bij het bakken van de taart 'voornamelijk heeft gelet op de veiligheid van de taartenbakkers'.

Na dit woord van de pater familias kwam het feestje aan zijn einde. Hier en daar klonk een zucht van verlichting onder de feestgangers. Feestjes zijn leuk, maar niet als ze lang duren. Vanaf de bank klonk: 'zo feestgangers, leuk dat jullie er waren. Jullie worden niet thuisgebracht. Tot het volgende feestje'.

Tot zover dit verhaal. Leuk om af en toe ook de vergadering eens wat anders te bekijken. Mijn volgende column zal ik wat serieuzer te werk gaan. Ik ben tenslotte ook maar een simpele koekenbakker.

Bert Wienen