Een aantal jaren geleden werden er in de afzonderlijke wijken stappen gezet om te komen tot de instelling en oprichting van een wijkforum. U herinnert zich nog best wel, dat het college van B & W de wijken introk om het beleid te verdedigen en uit te leggen. De meest mondige mensen bij die bijeenkomsten werd later gevraagd of ze zitting wilden nemen in een wijkforum.

 

Waar dient dat dan voor? Een terechte vraag. Het is het gemak en de effeciëncy naar het college toe. Bij problemen in de wijk kan het college volstaan met het overleggen met een afvaardiging van het wijkforum en niet met veel inwoners afzonderlijk. Hebben de burgers er dan ook nog belang bij. Dat is wel de bedoeling. Kleine ergerlijke zaken, zoals ongelijke straattegels, of niet brandende straatlantaarns enz. kunnen op deze wijze snel in kaart gebracht worden en vooral snel verholpen worden. Vele vellen papier zijn volgeschreven met ambtelijke taal om dit goed te laten functioneren. Vanuit de politieke partijen kwam de aanmoediging: Je doet het goed, want anders kun je het beter laten.

 

Natuurlijk was het niet de bedoeling dat het wijkforum het verlengstukje van het gemeentehuis zou worden zonder een eigen inbreng. In de praktijk pakte dat wel anders uit. Zaken op het gemeentehuis die een bepaalde wijk aangingen werden niet, of zeeeer laat naar het wijkforum gecommuniceerd. Uiteindelijk leg je je als forum er bij neer en ga je verder een slapend leven leiden of je verzet je ertegen. Dat laatste was in Rhoon-Noord het geval. Mede onder druk van bepaalde omstandigheden moest men daar wel actief zijn. Zij voelen zich totaal miskend en daarom hebben zij zelf voor een slaapstand van een half jaar gekozen.

 

Je vraagt je af waarom er toch steeds maar weer, op brede fronten, een gebrek aan communicatie is. Laten we de schijnwerper eens richten op de gemeentelijke communicatie met de burgers, u en ik dus. Lees dan de verslagen er eens op na, waarbij talloze malen de vraag gesteld wordt of er gecommuniceerd is, terwijl achteraf weer blijkt, dat dit toch niet is gebeurd.

 

Natuurlijk is een wethouder de eerst verantwoordelijke, maar zijn taak is niet die van een kleuterleidster om vieze monden en natte neuzen af te vegen. (de kleuterleidsters hebben natuurlijk ook (nog) nuttiger taken.) Waar gaat het dan mis, vraag je je dan af. In ieder geval lager in de organisatie. Niemand uit de organisatie vergeet om op een gegeven moment naar huis te gaan. (over het komen wil ik het niet hebben.) Zoiets spreekt vanzelf. Dat hoef je niet uit te leggen.

 

Ik denk dat we hier de kern van de zaak te pakken hebben. De wil is er gewoon niet en daarom gebeurt het ook niet. Het is net als met kinderen die hun vingers niet uit de snoepjesbus kunnen houden. Het moet telkens opnieuw gezegd worden. Het enige wat overblijft is een ouderwets hulpmiddel : billenkoek. Dat verdienen ze in ruime mate, zonder voorafgaande inleidende communicatie.

 

Bram