De kosten voor veel zaken rijzen de pan uit. Verontrustende berichten over tekorten waar gezinnen en ook alleenstaanden mee te kampen hebben in het huidige economisch slechte weer liegen er niet om. Ook de economische voorspellingen laten nog steeds niet veel goeds zien van achter de horizon.

Als bestuurder van een gemeente waar van iedere 10 eurocent - door grote tekorten - eigenlijk minstens 50 eurocent gemaakt moet worden, kunnen deze zaken je met zorg vervullen. Het roept in ieder geval veel vragen op. Wat zal het gevolg zijn voor de lokale economie wanneer de economie zo slecht blijft? En kunnen we ons wel blijven inzetten voor zaken die we echt belangrijk vinden?
Tegelijkertijd echter gaat er ook door je hoofd dat we realistisch moeten zijn. We moeten allemaal ‘iets minder’, dus zal de overheid dat ook moeten. En dat kan het betekenen dat zaken soms moeten uitgesteld worden omdat de financiële middelen het niet toelaten. Leuk is het niet, maar het lijkt mij geen schande.
Tot zover klinkt dit nog wel enigszins acceptabel. En het is ook uit te leggen aan u als inwoner van Boskoop. Maar dan? Wat als een overheidsorgaan ‘aan het infuus hangt’ bij de gemeente (denk aan een patiënt)? Moet dat orgaan dan niet verteld worden dat het niet altijd kan volgens de door hen gestelde eisen? Immers een patiënt kan ontslagen worden als de dokter genezing thuis ook mogelijk vindt. Vaak gaat het opknappen zelfs beter als iemand in zijn of haar eigen omgeving is. En zo is het naar mijn beleving ook met de overheidsorganen die op de lijst van de gemeente staan voor ondersteuning met geldelijke middelen. Eerst moet intern de zaak eens goed opgeschud worden en de efficiëntie verhoogd, en dan pas kan er naar de donor –in dit geval de gemeente- gegaan worden.
Overtuigen van nut en noodzaak in economisch slechte tijden is echt onontbeerlijk. Ja, zult u denken, als er op een ander moment dan middelen genoeg zijn, gaat het dan wel met bakken vol naar het orgaan toe? Dat wil ik nu laten voor wat het is. In dit stukje ligt mijn nadruk immers op economisch slechte tijden.
Als raadslid is het toch moeilijk te verklaren dat er een bepaald bedrag wel naar een overheidsinstelling of samenwerkingsverband gaat terwijl in de eigen gemeente zaken achterop raken door gebrek aan middelen en geld. Nee, het is ook niet uit te leggen waarom bij bepaalde instanties wel verhogingen plaatsvinden, terwijl vervolgens bij je eigen gemeenschap de zaak ‘uitgeknepen’ wordt. Maar we moeten scherp zijn. De tanden bloot en het mes erin. Dan moet je als lokale bestuurder zeggen dat het zo niet langer gaat bij het betreffende orgaan. De spelregels van het overheidsorgaan aanpassen aan de gemeenteregels zal dan heel verhelderend werken. Het zal pijnlijk zijn, maar hopelijk ook genezend werken. Zo luister je als dienstverlener naar je ‘klant’, zeker in economisch mindere tijden, en zo’n aanpak zal ons als overheid denk ik echt niet misstaan.

Gert-Jan Schotanus
Fractievoorzitter CU/SGP