Nu er in de coronacrisis al zoveel geschreven is over de overheid, de gezondheidszorg en de economie, lijkt het mij goed om een stuk te schrijven over wat het thuis blijven voor mij als persoon betekent. Na meer dan een maand in deze ‘intelligente lockdown’ heb ik het bij vlagen namelijk moeilijk. Ik woon samen met mijn zus in een appartement in Utrecht Overvecht. Met 85 vierkante meter hebben we gelukkig ruimte genoeg voor twee personen, maar de muren komen wel op ons af. Mijn zus en ik hebben allebei een geschiedenis van somberheid en depressie. Deze lockdown confronteert ons daar elke dag mee.

Door een gebrek aan sociale activiteiten en contacten is er sprake van een algeheel gevoel van somberheid dat niet weggaat. Ik zie dat mijn zus bij vlagen verdrietig is en meer slaapt dan normaal. Ikzelf word het ene moment bekropen door een soort claustrofobische paniek en het volgende moment door de angst dat ik mijn sociale contacten niet kan oppakken na de coronacrisis. Hoewel we onze eigen weg in deze problemen hebben gevonden is het een uitdaging om de weken door te komen nu het normale leven grotendeels wegvalt.

Door de huidige situatie krijgen negatieve gevoelens meer kans om vat op je te krijgen, maar tegelijkertijd hebben we ook veel aan elkaar. We houden de sfeer goed, maken elkaar veel aan het lachen en weten onze eigen situatie en de somberheid goed te relativeren. Nog belangrijker: we blijven thuis, we houden vol.

Onze voordeur is er één van tien op onze galerij, van een flat met negen verdiepingen, in een straat met nog twee van dezelfde flatgebouwen. Achter elk van die voordeuren liggen andere problemen. Of het nu gaat om mensen die geen inkomen hebben, kinderen die zich verschrikkelijk vervelen of ouders die hun kinderen inmiddels wel achter het behang kunnen plakken. Iedereen moet iets missen, iedereen wordt op een bepaalde manier geconfronteerd met eenzaamheid, verlies of problemen die al onder de oppervlakte zaten.

Toch zie ik nauwelijks mensen op straat. Natuurlijk maken mensen wel eens een ommetje of gaan ze boodschappen doen, maar voor een straat waar honderden mensen wonen is het nagenoeg uitgestorven. Mensen blijven thuis. Daar word ik blij van. We zijn heus niet allemaal helden omdat we thuis blijven. Wel doen we allemaal ons deel om een ongekende crisis het hoofd te bieden.

In plaats van te verwachten dat de overheid alles doet, nemen we als maatschappij onze eigen verantwoordelijkheid. Dat geeft mij hoop, voor deze crisis en voor de volgende. Op deze samenleving kunnen we bouwen.

Siewerd de Jong is voorzitter van PerspectieF en ondernemer. Zijn favoriete dichtvorm is rap.

Dit was zijn laatste maandagmiddagcolumn.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column van één van onze columnisten. Vorige week schreef Anja Haga de column 'Alleen samen'. Tot volgende week!