In deze eerste weken van de ‘intelligente lockdown’, tevens de weken rond Pasen, is er veel dat we niet weten. We weten nog niet of het eerste ‘ombuigen van de curve’ dat we nu zien, zal doorzetten. We weten nog niet hoe snel we voldoende beschermingsmaterialen hebben voor iedereen in een zorgberoep.

We weten nog niet hoe snel we voldoende testen hebben om te kijken hoeveel procent van de bevolking het virus al gehad heeft. We weten niet eens óf je wel immuun bent als je het virus eenmaal hebt gehad.

We weten niet wanneer we weer naar school en werk kunnen. We weten nog niet of het grootste gevaar voor onze ouders en grootouders nu geweken is.

Met de dood op de loer weten we niet of we alle antwoorden op tijd zullen hebben. Daarom worden we boos - machteloos boos. Eisen we van onze bestuurders garanties en andere illusies. Roepen we vanaf de zijlijn wat zij beter zouden of hadden moeten doen.

In de week van Pasen zijn we gewend aan de goede afloop, de opstanding - met de dood van Goede Vrijdag en de stilte van de zaterdag bijna als een ‘afterthought’. We kijken als het ware vanuit de zekerheid van de goede afloop terug naar de onzekerheid en het lijden.

De film is minder spannend als je het einde al kent, maar Jezus’ leerlingen wisten het destijds ècht niet. Als Pasen in coronatijd ons één ding mag leren, is dat het doorleven van de onzekerheid. Het écht even niet weten. Het uit handen geven van de zekerheid van het antwoord, omdat het leven en de toekomst niet zo maakbaar zijn als wij denken.

In de collectieve ‘stille zaterdag’ die onze wereld meemaakt, in een tijd waarin we zo weinig zeker weten, mogen we opnieuw leren wat hoop is. Leven uit hoop, en werken aan hoop.

Alex ten Cate houdt zich bezig met leiderschapsontwikkeling in de financiële sector en denkt af en toe mee met de ChristenUnie.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column van één van onze columnisten. Vorige week schreef Bas de Groot de column 'Volwassen democratie'. Tot volgende week!