Zomer 2006. Hoezo komkommertijd?! Oplopende spanningen in het Midden-Oosten, acties en reacties, hartverscheurende beelden van burgerslachtoffers en in puin geschoten huizen, veroordelingen door de internationale gemeenschap, en verwijten over en weer over de schuldvraag. Tegenover het Arabische verwijt van “zionistische agressie, onderdrukking en bezetting” staan de Israëlische wil tot overleven in een vijandige omgeving en het beroep op het recht op zelfverdediging. Pijnlijk ‘vertrouwde’ beelden, bekende argumenten. Een cynicus zou zeggen: ‘niets nieuws onder de zon’…

En overal ter wereld wordt – zoals altijd wanneer het om Israël en het Midden-Oosten gaat – partij gekozen en laait in de media de loopgravenstrijd met al zijn eenzijdigheden weer op. Zo krijg ik mailtjes waarin raketaanvallen “beschietingen” worden genoemd als het gaat om acties van Hezbollah, maar “slachtingen” als het gaat om Israëlische acties…

Ik kom er rond voor uit: ten principale sta ik aan de kant van Israël. Vanuit een diepe verbondenheid met het Joodse volk en een intense verwondering over het ontstaan en het – permanent bedreigde – voortbestaan van de staat Israël.
Laat helder zijn: ook ik vind de humanitaire gevolgen van de nieuwste crisis in het Midden-Oosten afgrijselijk. Ik wijs disproportioneel optreden af en betreur de dood van burgerslachtoffers. Een ware vriend is nooit kritiekloos!
Maar ik verzet mij met kracht tegen de overheersende beeldvorming, waarin Israël de dader, de agressor is en de Arabieren (Palestijnen, Hamas, nu Hezbollah) slachtoffer zijn. De geschiedenis heeft geleerd dat het anders is! En dezer dagen zien we op CNN hoe Hezbollah de Libanese burgers slachtoffert door raketten vanuit woonwijken af te vuren.

Mij stoort het geweldig dat de diepste motieven van Hezbollah, Syrië en vooral Iran amper in de beschouwingen over de actuele crisis worden betrokken. Wie voorbijgaat aan de onverzoenlijke haat in de Arabische wereld tegen Israël, miskent de belangrijkste – religieuze – wortel van het Midden-Oostenconflict.


André Rouvoet

Bron: Friesch Dagblad