Onze samenleving is toch geen samenleving? Ons land is toch geen tolerant land? Multicultureel leven we toch meer in een soort LAT-relatie met elkaar. Godsdienstvrijheid? Tot op zekere hoogte, maar volgens mij is dat aan het veranderen.En natuurlijk weten we dit allemaal wel. Maar we durfden het niet zo te zeggen. We moesten politiek correcte antwoorden geven. Meelopen in het collectief correct denken. Een poldermodel denken waarbij niet waarheid de maatstaf is maar het compromis. Maar na de veelkleurig beschreven gebeurtenissen van het afgelopen jaar lijkt er iets veranderd. Duidelijk werd in ieder geval dat, wat sommigen al wisten, de voor ons land gebruikte kenmerken "tolerant en multicultureel" enigszins ongepast zijn. Ze zijn vaak niets anders dan een wit gepleisterde façade waarachter "onverschilligheid en egoïsme" schuil gaan.Maar wat is er dan eigenlijk veranderd? Oké, we durven dan nu openlijk onderwerpen aan te kaarten die voorheen bedekt benaderd werden. We zijn na 11 september wat minder voorzichtig geworden met uitlatingen over moslims. We durven de Antilliaanse en Marokkaanse jongerenproblematiek te benoemen zonder vrees voor beschuldiging van discriminatie. Maar ook durven we nu elke asielzoeker, in het denken van de gewone mens, te bestempelen als een mogelijke terrorist of toch tenminste als iemand die misbruik komt maken van onze opgebouwde economie.

Een plotseling opgekomen politiek leider durft gerust te poneren dat we quota moeten vaststellen.Terwijl een ander, een politica van een zichzelf als sociaal bestempelende politieke partij,verblijd roept, "de nieuwe vreemdelingenwet werkt. In het afgelopen kwartaal is de instroommet een kwart gedaald!" We zagen burgemeesters elkaar bevechten om het verkrijgen van een asielzoekerscentrum. Maar de motieven die daarbij een rol speelden?

De verkiezingen staan voor de deur. En welke onderwerpen scoren beter dan die onderwerpen die personen betreffen die we niet kennen en ook niet willen leren kennen. De weerloze, de zwakke, de verschoppeling. De mensen die bij ons vaak angst oproepen. Eigenlijk is er dus in het geheel niets veranderd. Hooguit iets in de wijze van communiceren. Maar het individualisme wordt nog steeds aangespoord. Er is zelfs een partij waarvan de voorman stelt dat ze geen ideologieën noch dogma's heeft. "Nee, de mens staat in onze partij centraal." Stond De Mens maar centraal!

Tegen asielzoekers kun je op twee manieren aankijken. De ene kant is ze te zien als een noodzakelijk kwaad waarmee politiek juist omgegaan moet worden. Mensen die, op enkele na, vooral economische motieven hebben om hier te komen. En als we ze dan moeten opvangen. Nou, dan liever in een andere gemeente. En als het dan toch in mijn gemeente moet. Dan het liefst ver weg van mijn huis.

De andere manier om ertegenaan te kijken is vanuit het gezichtspunt van onze Hemelse God en Vader. We geloven toch dat God boven alle dingen en gebeurtenissen staat en dat er niets buiten Hem om gebeurt? We kunnen dan zien dat juist God het is die achter de migratie van volken staat. Ze zelfs bestuurt. Het is toch bijzonder toevallig dat juist mensen uit landen met een sterk islamitisch regime naar ons land komen. Mensen uit landen waar een christelijk getuigenis niet of nauwelijks mogelijk is. En juist zij komen naar landen waar het christelijk getuigenis nog vrijelijk gepropageerd kan worden. Het is toch niet toevallig dat vele van hen zich in ons land keren tot de Zoon van God en christen worden. Goed opgeleide mensen die een bijzondere rol zouden kunnen gaan vervullen voor hun eigen landgenoten. We zouden tegen vluchtelingen kunnen aankijken als een dankbaar geschenk van de Here God. Een mogelijkheid om ware liefde te betonen. Mensen aan wie wij de reine en onbevlekte godsdienst kunnen bewijzen. Een mogelijkheid Hem te dienen, te huisvesten en zelfs te ontmoeten.

"Ik ben een vreemdeling geweest en gij hebt Mij gehuisvest"

Door Marco Vermin, directeur van St. Gave, Kerkelijk werk onder vluchtelingen

Gepubliceerd in DenkWijzer 2002, 1