Het is een indrukwekkend verhaal van geloof, naastenliefde, volharding en martelaarschap. Het is een verhaal als dat van Bonhoeffer. Het soort levensverhaal waar ik nogal gevoelig voor ben.

Tegelijk is het leven van pater Frans ook een heiligenleven dat op veilige afstand van ons gewone leven kan blijven. Het is als een bevindelijk-gereformeerde bekeringsgeschiedenis waarin grote hoogten, diepe dalen en wonderbaarlijke uitreddingen elkaar snel opvolgen. Als een heiligenprent waar een gelovige katholiek even vol bewondering naar kan kijken om hem daarna weer terzijde te leggen. En zo blijft het toch het verhaal van een held dat ons alledaagse leven nauwelijks raakt. Want ik zit niet in Homs, sta niet voor de keus om in een oorlog te blijven of te vluchten, ik krijg geen pistool tegen mijn slaap gedrukt en ben geen held.

rauw kapitalisme

Afgelopen maand had ik een gesprek met een Franse econoom die bij een multinational werkt. Een zeer inspirerend gesprek, kan ik wel zeggen. Een warmbloedig christen, werkzaam in een seculier land, in een seculiere omgeving en in staat om christelijke waarden als naastenliefde en rentmeesterschap te vertalen in een nieuw bedrijfseconomische model.

Hij is er diep van overtuigd dat het rauwe kapitalisme definitief door zijn hoeven zal zakken en dat we dan een sociaal en ecologisch verantwoord alternatief nodig zullen hebben. Daarom werkt hij, samen met collega’s en in een volstrekt commerciële omgeving, al ruim tien jaar lang aan een andere, verantwoorde bedrijfsvoering. En uiteindelijk aan een andere economie, die mens en schepping niet uitput. Het zijn dit soort christenen die voor mij de helden van het jaar zijn. En misschien moet ik de helden nog wel iets dichter bij huis zoeken.

Hoeveel trouwe, soms bijna naamloze mannen en vrouwen zijn er wel niet? Mensen die met God leven en tegelijk met hun voeten in de klei staan. Die doen wat ze kunnen, met de middelen die God hen geeft en trouw blijven op de plek waar God hen heeft geplaatst. Mensen als mijn moeder, die mij het evangelie heeft aangereikt, heeft voorgeleefd en ondertussen mijn boterhammen smeerde. Mensen als die gemeentepredikant die zich misschien weleens afvraagt wat de vrucht op al zijn ploeteren is en niet weet dat die ene preek mij in het hart getroffen heeft. De IFES-stafwerker die regelmatig op z’n tandvlees liep, maar mijn generatie wel tot Bijbelstudie heeft aangezet, waardoor Gods woorden langzaam maar zeker landden in mijn leven. Mijn vrouw die mijn grillen, het werk bij nacht en ontij, mijn nogal slechte planning verdraagt en van onschatbare waarde is voor de (geloofs)opvoeding van mijn meiden.

belangeloos

Christenen die jarenlang belangeloos in besturen zitten, lid zijn van hun kerkenraad, een Bijbelkring leiden, zieken bezoeken, meedraaien bij de voedselbank, vrijwilliger zijn bij een hospice, de christelijke boekhandel. Mensen die hun geloof, met vallen en opstaan, vertalen in hun werk, in hun omgang met collega’s, in hun omgang met de schepping. Mensen die met God middenin de wereld staan.

Bonhoeffer was een geloofsheld, Pater Frans was dat. Maar ze zijn reuzen als Mozes en David, temidden van een bijna naamloze massa mensen, die in het gewone leven doen wat ze kunnen op de plek waar God hen geplaatst heeft. Daarom bij het uiteinde van het jaar een buiging voor trouwe gelovigen in het gewone leven. Het zijn voor mij de helden van 2014.

Gert Jan Segers schrijft iedere zes weken een column in het Nederlands Dagblad.