Die avond was ik er heen gegaan als kandidaat nummer 6 van de ChristenUnie, niet als de dochter van de lijsttrekker. Maar dat leek niet iedereen door te hebben. Die avond heb ik tot bijna vervelens toe moeten horen: “Jij bent toch de dochter van?”, of “Wat vind je vader er nu van, zo’n dochter met ambities?” Dit is natuurlijk de eerste keer leuk, maar de keer erop wordt het al minder.

Om dan nog maar te zwijgen over het dilemma dat ik voorgelegd kreeg. als ik meer stemmen zou halen dan mijn vader en we zouden maar één zetel halen: wat zou ik dan doen? Ik geloof eigenlijk dat die situatie niet eens voor zal kunnen komen. Maar die vraag heeft me wel aan het denken gezet: ik doe het niet per se voor mezelf, maar in eerste plaats voor de partij. Uiteraard doe ik dit ook voor de ervaring en stiekem toch de hoop dat ik wat stemmen krijg, maar dat is nooit het hoofddoel geweest. En als er dan keuzes gemaakt moeten worden, zal ik dat ook zeker moeten meewegen.

Daarnaast werd ik die avond ook nog veelvuldig herinnerd aan de tijd dat ik als klein meisje met mijn vader mee ging naar het gemeentehuis in de tijden dat hij nog wethouder was. Uiteraard vind ik dit ook leuk, maar aan de andere kant: ik ben zo wel de dochter van de lijsttrekker en in mindere mate een jonge kandidaat die interesse heeft in de politiek. Voorlopig ben en blijf ik nog de ‘dochter van’, maar misschien moet ik er gewoon mijn voordeel uithalen. Er zal ongetwijfeld nog een tijd komen dat ze tegen mijn vader zeggen: “Is die Christel uw dochter?”

Christel Monrooij, 18 jaar en nummer 6 op de lijst voor de ChristenUnie.