Afgelopen weekend verhaalde iemand van m’n kerkelijke gemeente dat ze vanwege een zorgonderwerp een paar keer contact had gehad met een SP-kamerlid. En ja hoor, de SP’er wist ook al te melden dat m’n kerkelijke zuster niets bij de ChristenUnie had te zoeken, maar zich vooral bij de SP moest aansluiten. Want de SP schijnt er – als een seculiere kerk – altijd voor je te zijn op momenten van ziekte en ander ongemak. De SP zorgt voor u.

Als ik een PVV´er was geweest, had ik er een complot in gezien waarin iedereen samenspant tegen de ChristenUnie. Maar zoals wetenschappelijk al onomstotelijk is aangetoond, zijn confessionelen niet zo van de samenzweringstheorieën. Wij zijn meer van de contemplatie. Want één zo´n verhaal is eerst alleen nog maar een sneu voorval. Bij de tweede keer levert zo´n soort verhaal ergernis op. En bij de derde keer heb je een column. Want als ik er een beetje over nadenk, laten deze drie verhalen goed zien wat er mis is met onze politiek. En met onze cultuur.

Politiek is de plaats waar moraal en macht elkaar ontmoeten en waar grote beslissingen vallen. Over de besteding van geïnd belastinggeld, over goed en kwaad, recht en onrecht, soms zelfs over oorlog en vrede. Zonder idealen, zonder een visie op de mens, op het goede leven, op de beperkte taak van de overheid en het belang van de samenleving, zonder dat alles heb je in de politiek niets te zoeken. Ik had er ook geen enkel probleem mee gehad als die CDA´er, PvdA´ers en SP´er vol vuur hadden verteld over hun ideeën of die van ChristenUnie hadden bekritiseerd. Maar deze politici, die vrijgesteld zijn om voorop te gaan met idealen en overtuiging, komen niet verder dan geklungel met spiegeltjes en kraaltjes.

De grote historicus Johan Huizinga schijft in ´Geschiedwetenschap´ dat van een vitale cultuur alleen sprake kan zijn ´als het ideaal (..) uitgaat buiten en boven de belangen van de gemeenschap zelve (..). Cultuur moet metaphysisch gericht zijn, of zij zal niet zijn.´ Maar de idealen van de primitieve cultuur zijn: ´welstand, macht en veiligheid´. En daarover merkt Huizinga droog op: `Reeds de holbewoner kende deze idealen.´

Als de politici van de spiegeltjes en kraaltjes maatgevend zijn voor onze politiek en onze cultuur, dan gaat we er bepaald niet op vooruit. Maar uit de politieke standvastigheid van onze stagiaires put ik nieuwe moed. Hun idealen bleken niet te koop.

Deze column van Gert-Jan Segers verscheen vandaag op weblog www.dedagelijksestandaard.nl