Het is niet verwonderlijk dat Wilders geen boodschap heeft aan sentimentele praat over ‘verbinding’, bovendien slaat het nergens op. Wilders is namelijk niet tegen verbinding. Sterker nog, hij benadrukt telkens dat hij de verbinding met het ‘joods-christelijk’ erfgoed in stand wil houden. Daarnaast is het evident dat Geert Wilders de personificatie is van de verbinding tussen politiek Den Haag en zo’n anderhalf miljoen kiezers. Het toetreden van de PVV tot de landelijke politiek motiveert daarbij ook zijn tegenstanders om hun politieke betrokkenheid te vergroten. Geert Wilders heeft als het ware ‘een brug geslagen’ over de welbekende kloof tussen burger en politiek.

Ook Maxime Verhagen is niet tegen ‘verbinding’. Integendeel, door aan dit kabinet deel te nemen houdt hij de verbinding met de kiezers die het CDA verloren is aan VVD en PVV open. Daarover was weliswaar ‘verdeeldheid’ binnen het CDA, maar hieruit wordt dan ook duidelijk dat de keuze tussen verbinding óf verdeeldheid een valse keuze is.

Verbinding gaat altijd samen met verdeeldheid. Men kan zich immers niet aan iedereen verbinden, dat zou de politiek verlammen. Zij die nu roepen dat het kabinet verdeeldheid brengt, terwijl verbinding nodig is, staan niet aan de zijde van de verbondenheid, maar aan de zijde van een andere verdeling. Verdeeldheid is eigen aan democratie. Iemand heeft democratische verkiezingen eens ‘een plechtige demonstratie van verdeeldheid’ genoemd. Daarom zijn er partijen. Het woord partij geeft al aan dat het om een deel (van het latijn ‘pars’) gaat en niet om het geheel (‘totus’). Historisch zijn er natuurlijk wel (totalitaire) uitzonderingen, zoals de Socialistische Eenheidspartij in de voormalige DDR, maar wie zit op dergelijke ‘verbinding’ te wachten? Dan liever verdeeldheid!