De Scania is voor mij een beetje een ‘ver van mijn bed show’. Het zwarte eendje. Deze Scania is namelijk vuilniswagen. En met vuilnis heb ik niet zoveel. Ik wil er immers niet voor niets vanaf…

De introductie van de gemeenteraad hield in dat je kennis maakte met alle activiteiten van de ambtenaren in Assen. Verschillende mensen stelden zich voor. Waaronder drie mensen die werkten bij stadsbeheer. De ene op de straatveegauto, de andere onder meer bij de zoutstrooiauto en dus één man die vertelde: ‘die mooie Scania die op de stoep staat, daar rijd ik elke dag in’.

Die mooie Scania moest ik toch maar eens beter leren kennen. De man, in het feloranje, zat al op zijn plek. In zijn stoel. In zijn Scania. Hij nodigde uit om ook ‘naar boven’ te komen. Ik mocht mij verheffen zijn Scania. Hoog torende ik uit boven de straat. Machtig. In de cabine camera’s met beelden uit digitale ogen. Alles zien, alles vanuit de stoel. Broodtrommel, flesje water. Van alle gemakken voorzien. Niet alleen, altijd samen met Radio Drenthe. Een klein versnellingspookje om de grijparm aan de zijkant van de Scania te besturen. Een camera om te zien wat de container achterlaat in de Scania. Zijn Scania.

Al meer dan dertig jaar werkt de man voor de gemeente Assen. Dag in dag uit haalt hij ‘groen en grijs’ uit alle wijken van Assen. Sinds een aantal jaren doet hij dit vanuit de Scania. Zijn Scania. ‘Prinsheerlijk, wat wil je nog meer’. Wat een trots. Wat een trots op een vak waarop vaak wordt neergekeken. Wat een trots om te mogen rijden in zo’n mooie auto. Wat een vak! Elke dag Assen beschouwen vanuit de Scania. Precies weten wie welke bakken goed en niet goed gebruikt.

Vanmorgen werd ik wakker. Niet door de wekker. Het is immers vrijdag. Ik hoorde hem al komen. De knipperlichten knipperden door de regenachtige ramen. Ik schoof even mijn gordijn opzij. Daar reed hij. Robotarm vuilnisbak. Robotarm vuilnisbak. Daar reed hij. De Scania. Zijn Scania…