Boosheid, gêne en schaamtegevoel.
Gevoelens die bij mij om voorrang streden in de afgelopen commissie bestuur.
Ik heb op het punt gestaan mij demonstratief te verheffen van mijn-plakkerige-zweterige-in-ieder-geval-al-bijna-twintig-jaar-oude-leren-zetel en de niet-brandveilige- zaal te verlaten via het kale kleed.
Of nog obstinater, langs de perstafel te lopen en hardop te sissen: “ waar gaat dit over????” Ik zag de krantenkop al voor me: politicus van het jaar stapt op vanwege renovatie raadszaal. Had ik niet vlak voor de vergadering nog tegen een journalist gezegd dat ik nog niet precies wist hoe die titel uit te buit-en? Nou gaat het me er helemaal niet om of we nou wel of niet moeten renoveren (lees dat nog eens voor u verder gaat!), maar om de wijze waarop sommigen op hun strepen gingen staan. Ook dat mag van mij hoor, begrijp me goed (!) en glashelder. Het gebeurde die avond meer dan eens...
Maar waren het wel hùn strepen ????
De media hadden het over “raad: lam of leeuw” en “van het fietsenrek van een wisselende kleuter zal een burgemeester geen nacht wakker liggen” en “burgemeester in verlegenheid gebracht”.
Ik verklaar dat niet hij maar de raad zichzèlf in verlegenheid is/heeft gebracht.
(Ik hou het maar even voor het gemak bij “de raad”, want ik probeer iets diepers aan te snijden; schrijf dus geen ingezondens en wat dies meer zij….)
Want wanneer geven wij nou de organen, die wij daarvoor ingesteld hebben, eens de ruimte hun werk te doen: een portefeuillehouder om onze besluiten uit te voeren.
Het is zo dubbel: als een portefeuillehouder zelf eens komt vragen of ‘ie nog op de goeie weg is, spreken we hem/haar vermanend toe dat ‘ie geen rugdekking moet zoeken maar moet doen waarvoor –ie gekozen is.
En als het ons uitkomt dan claimen wij op grond van de informatieplicht elke stap die gedaan wordt. Terwijl we nou ook nog in het geval van de renovatie van de raadszaal het presidium hebben ingesteld om huishoudelijke dingen te regelen. Als dat politiek bedrijven is dan ben ik geen politicus. Zo, die staat!
De vraag is niet alleen of we niets beters te doen hebben maar dus ook of we ons met de goeie dingen bemoeien op de juiste plaats en op de juiste tijd.
Dit weekend las ik een artikel van de hand van mijn vroegere clubleider Kars Veling. Over de kloof tussen burger en politiek en of die nou wel echt bestond. Interessant genoeg voor een heel lange brief, maar mij gaat het om een voorbeeld dat hij doorgaf van de Amerikaanse journalist en politicoloog Zakaria: “en politici moeten het aandurven bevoegdheden te delegeren aan mensen met expertise en verantwoordelijkheidsbesef. Hij verwijst in dit verband naar het verhaal over Odysseus die met zijn schip ontkwam aan het verlokkende gezang van de sirenen door zichzelf aan de mast vast te laten binden en zijn roeiers hun oren met was te laten dichtstoppen”. Ik zou nog wel veel meer willen zeggen, maar ik had mezelf één A-4tje beloofd. Dus:

Hartelijke groet van Betty Poutsma, een - inmiddels - afgekoeld raadslid der gemeente Hoogeveen.