Ook diegenen, die de bijbel als uitgangspunt voor normen en waarden hebben afgezworen, erkennen het boek nog als behorend tot onze cultuur. Zo werd de aanbieding in Rotterdam, en alle aandacht nadien, eerder een cultureel dan een religieus feest. Maar hoe je hier over denkt, onmiskenbaar is dat de bijbel weer (even) op de agenda staat als bezit van ons allemaal. 


Hoofddoek
In diezelfde week nam ik deel aan een gesprek met Turkse en Marokkaanse (jonge) vrouwen. Daar werd mij duidelijk - zo ik dat al niet wist - dat de hoofddoek zich heeft ontwikkeld van cultuurkenmerk (onderdeel van klederdracht) naar religieus kenmerk. En we moesten ook maar niet verwachten dat die hoofddoek vanzelf wel zou verdwijnen, zoals onze klederdrachten verdwenen zijn. De dames schaamden zich niet om daarvoor uit te komen. En de spot en irritatie van onze geseculariseerde samenleving dan maar voor lief te nemnen. Tegenover Nederlanders die in dat gesprek openlijk beleden te genieten van de vrijheid van het niet meer geloven, hielden zij vast aan de betekenis van hun geloof voor heel het leven, tot uiting komend in symbolen. 


Lieve vrede
Ik was jaloers op deze dames. Want wij - ik-zelf incluis - houden ons maar al te vaak stil vanwege de lieve vrede. Ook al belijden we dat geloven "voor de hele week" betekenis heeft, we laten het maar al te gauw naar de binnenkamer drukken. Dat is gemakkelijker en houdt de verhoudingen goed. Maar zou de angst en afkeer van de Islam niet als grondoorzaak hebben dat Nederland haar eigen christelijke basis tot cultuur heeft verklaard en geen raad meer weet met mensen die echt voor hun geloof staan en daarvoor uitkomen? En krijgen wij als christenen en als ChristenUnie hiermee wellicht een spiegel voorgehouden? De zondag daarop preekte de dominee over Romeinen 1,16: "Want ik schaam mij het evangelie niet.........".