De vreemde locatie was dus begrijpelijk. Maar sommige vreemde gewoontes waarmee ik diezelfde avond al in aanraking zou komen, verbazen mij tot op vandaag. Door sommige van die gewoontes voelde ik mij als bezoeker van de raad niet geweldig welkom.

Eigenlijk….had ik het gevoel dat ik er letterlijk en figuurlijk buitenstond. Kwam dat door de plaatsing van de publieke tribune? Voor zover je van publieke tribune kunt spreken met een paar rijen stoelen achter de rug van de raadsleden. Nee, het lag vooral aan een paar andere dingen, waarvan er een uitsprong: de koffie.

Kijk, ieder welopgevoed mens weet dat hij niet eerst zichzelf koffie schenkt als hij bezoek heeft. Maar wat gebeurt er in een raadsvergadering, waar de raad ontvangt? Daar krijgen B&W als eerste koffie, vervolgens de raad en als laatste…….het publiek. Hoe welkom is ons publiek, wij ontvangen hen met open armen!

Inmiddels neem ik als raadslid deel aan de vergaderingen. En telkens opnieuw geneer ik me als ik koffie krijg voordat het publiek iets geserveerd heeft gekregen. Dan voel ik me een regent in de slechte betekenis van het woord. Iemand die het volk wel duldt, maar het volk moet niet denken dat ze ons gelijk zijn.
Natuurlijk heb ik geprobeerd om hier iets aan te doen, maar dat lukt zomaar niet! Er zijn blijkbaar mensen die er teveel op zijn gesteld om bediend te worden voordat het gewone volk koffie krijgt.

Het is maar hoe je tegen publiek aankijkt: waardeer je dat men belangstelling toont en actief meedenkt of duld je ze alleen maar. Wil je echt iets maken van interactief besturen en burgers betrekken bij het bestuur, dan begint het naar mijn mening bij een warm gemeend welkom. Lust u nog een kopje?!

Anke Huisman-Mak